Η Σονάτα Του Σεληνόφωτος (απόσπασμα)

Άσε να σου κουμπώσω το πουκάμισο –
τι δυνατό το στήθος σου,τι δυνατό φεγγάρι,


- η πολυθρόνα, λέω–


κι όταν σηκώνω το φλιτζάνι απ’ το τραπέζι μένει από κάτω μια τρύπα σιωπή,


βάζω αμέσως την παλάμη μου


επάνω να μην κοιτάξω μέσα, -


αφήνω πάλι το φλιτζάνι στη θέση του


και το φεγγάρι μια τρύπα στο κρανίο του κόσμου –


μην κοιτάξεις μέσα,είναι μια δύναμη μαγνητική που σε τραβάει –


μην κοιτάξεις, μην κοιτάχτε,ακούστε που σας μιλάω –


θα πέσετε μέσα. Τούτος ο ίλιγγοςωραίος, ανάλαφρος – θα πέσεις,


-ένα μαρμάρινο πηγάδι το φεγγάρι,


ίσκιοι σαλεύουν και βουβά φτερά, μυστηριακές φωνές –


δεν τις ακούτε;Βαθύ βαθύ το πέσιμο,βαθύ βαθύ το ανέβασμα,


το αέρινο άγαλμα κρουστό μες στ’ ανοιχτά φτερά του,


βαθιά βαθιά η αμείλικτη ευεργεσία της σιωπής,


-τρέμουσες φωταψίες της άλλης όχθης,


όπως ταλαντεύεσαι μες στο ίδιο σου το κύμα,ανάσα ωκεανού.


Ωραίος ανάλαφρος ο ίλιγγος τούτος,


- πρόσεξε, θα πέσεις.


Μην κοιτάς εμένα,


εμένα η θέση μου είναι το ταλάντευμα –


ο εξαίσιος ίλιγγος.


Έτσι κάθε απόβραδοέχω λιγάκι πονοκέφαλο,


κάτι ζαλάδες.


Συχνά πετάγομαι στο φαρμακείο απέναντι


για καμιάν ασπιρίνη άλλοτε πάλι βαριέμαι


και μένω με τον πονοκέφαλό μουν' ακούω μες στους τοίχους τον κούφιο θόρυβο πού κάνουν οι σωλήνες του νερού,


ή ψήνω έναν καφέ, και, πάντα αφηρημένη,


ξεχνιέμαι κ' ετοιμάζω δυο -


ποιος να τον πιει τον άλλον;


-αστείο αλήθεια,


τον αφήνω στο περβάζι να κρυώνει


ή κάποτε πίνω και τον δεύτερο,


κοιτάζοντας απ' το παράθυρο τον πράσινο γλόμπο του φαρμακείουσαν το πράσινο φως ενός αθόρυβου τραίνου που έρχεται να με πάρειμε τα μαντίλια μου,


τα σταβοπατημένα μου παπούτσια,


τη μαύρη τσάντα μου,


τα ποιήματά μου,χωρίς καθόλου βαλίτσες


- τι να τις κάνεις;


-Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.





«Α, φεύγεις; Καληνύχτα.»


Όχι, δε θα ‘ρθω. Καληνύχτα.Ε


γώ θα βγω σε λίγο.


Ευχαριστώ.


Γιατί επιτέλους, πρέπεινα βγω απ' αυτό το τσακισμένο σπίτι.


Πρέπει να δω λιγάκι πολιτεία,


- όχι, όχι το φεγγάρι –


την πολιτεία με τα ροζιασμένα χέρια της,


την πολιτεία του μεροκάματου,


την πολιτεία που ορκίζεται στο ψωμί και στη γροθιά της


την πολιτεία που όλους μας αντέχει στην ράχη της με τις μικρότητές μας,


τις κακίες,


τις έχτρες μας,


με τις φιλοδοξίες,


την άγνοια μας και τα γερατειά μας,


-ν' ακούσω τα μεγάλα βήματα της πολιτείας,


να μην ακούω πια τα βήματά σου μήτε τα βήματα του Θεού,


μήτε και τα δικά μου βήματα.





Καληνύχτα...


Ρίτσος



(αγαπημένο ποίημα, το οποίο διαγράφει το ισχυρό και ηχυρό συναίσθημα της μοναξιάς. Αυτό το συναίσθημα που το βιώνουν καθημερινά χιλιάδες άνθρωποι... αυτοί... εμείς... )

Thalassa.mp3

Hosted by eSnips