Μοναξιά μου όλα,μοναξιά μου τίποτα,μην μ'αφηνεις τώρα, που είναι όλα πιο δύσκολα.. Πυξ-Λαξ

Την μοναξιά την έζησα, δεν ξέρω αν έφταιγα εγώ ή έτσι είναι πλέον ο κόσμος. Το κατάλαβα όταν άρχισα να συνειδητοποιώ ότι γύρω μου είχα αρκετούς ανθρώπους αλλά μεταξύ μας δεν υπήρχε κάποια ουσιαστική σχέση. Οι σχέσεις μεταξύ μας ήταν επιδερμικές, τυπικές,συμφεροντιλογικές, τίποτα περισσότερο τίποτα λιγότερο.Γιατί μοναξιά δεν είναι να είσαι μόνος αλλά να νιώθεις μόνος.

Το <<πρόβλημα>> δεν εστιάζεται μόνο σ'εμένα αλλά σε αρκετούς έφηβους, οι οποίοι ψάχνουν να βρούν κάτι αληθινό στις καρδιές των συνομηλίκων τους για να τους δέσει και να τους ενώσει χωρίς να υπάρχει το συνφέρον,η ζήλια και ο εγωισμός. Κάτι πολύ απλό αλλά και πολύ δύσκολο στο σύνχρονο κόσμο που ζούμε.

Σήμερα παρατηρείται το αντιφατικό φαινόμενο:ενώ οι άνθρωποι έχουν μειώσει τη φυσική απόσταση που τους χώριζε στο ελάχιστο,αντίθετα παρατηρείται μια αυξανόμενη εσωτερική απομάκρυνση στις μεταξύ τους σχέσεις, σε τέτοιο βαθμό,που μιλάμε για μοναξιά του ανθρώπου. ''Ποτέ οι στέγες των σπιτιών δεν ήταν τόσο κοντά και οι καρδιές των ανθρώπων τόσο μακρυά" Σαμαράκης.

Σταδιακά μας πέρασαν την τεχνοκρατική αντίληψη πως το άτομο είναι φορέας παραγωγικών και καταναλωτικών ιδιοτήτων και μόνο, η οποία οδήγησε στη απώλεια της πνευματικότητας και συντέλεσε στον χαρακτηρισμό του ανθρώπου ως εγωιστικού όντος, αδιάφορου για ό,τι συμβαίνει γύρω του πέρα από τον εαυτό του. Δέχεται παθητικά τη μοίρα του και είναι αποξενωμένος και μόνος περισσότερο από ποτέ άλλοτε.


Ίσως αυτό είναι φόβος, ο οποίος δεν έχει αφετηρία εμάς αλλά τρίτα πρόσωπα, έτσι το άτομο δεν μοιράζεται και αφήνεται στη μοναξιά του. Ένα από τα αίτια είναι η αύξηση της εγκληματικότητας και της βίας οι οποίες δημιούργησαν μία κρίση εμπιστοσύνης. Κυρίαρχες η αδιαφορία, η καχυποψία, η διαρκής προσπάθεια άμυνας και επιβολής που οδηγούν στην απομόνωση. Επίσης, πρέπει να σημειωθεί πως ένα ακόμη αίτιο είναι και η αστυφιλία, η συσσώρευση του πληθυσμού στις μεγαλουπόλεις ενώ έφερε τους ανθρώπους πιο κοντά, εσωτερικά τους απομάκρυνε, γιατί ο πληθυσμός είναι ανομοιογενής,χωρίς κοινά σημεία αναφοράς.

Επιπρόσθετα ο έντονος ρυθμός ζωής, η φύση της σύγχρονης κοινωνίας, ο καταναλωτισμός, τα σύγχρονα μέσα επικοινωνίας, η αποκοπή από το φυσικό περιβάλλον, όλα αυτά ευθύνονται για την απομόνωση και την αλλοτρίωση των ανθρώπων. Τα οποία έχουν ως συνέπειες το άτομο να οδηγείται σε αδιέξοδες καταστάσεις, καθώς κλονίζεται η ψυχική του ισορροπία.Επίσης δημιουργείται ανασφάλεια και άγχος. Αξιοσημείωτο είναι πως η αποξένωσή μας από τους συνανθρώπους αυξάνει τη θλίψη, καλλιεργρεί τον εγωισμό, την καχυποψία και την αντικοινωνικότητα.

Κατά τη γνώμη μου, αν γίνει μια ατομική και μαζική προσπάθεια το πρόβλημα μπορεί να αντιμετωπιστεί.Αρχικά το άτομο πρέπει να κάνει αξιολογική επανατοποθέτηση της ζωής του. Ο άνθρωπος πρέπει να ξαναγίνει αξία και όχι μέσο.Αντίθετα τα υλικά αγαθά πρέπει να γίνουν μέσο και όχι αυτοσκοπός, ο άνθρωπος από μόνος του πρέπει να μάθει να καταναλώνει χωρίς να καταναλώνεται. Όταν θα κάνουμε εμείς την αρχή, να βρούμε προσβάσεις επικοινωνίας με τον συνάθρωπο χωρίς να φοβόμαστε, θα έχουμε κάνει ένα τεράστιο βήμα στην απίλυση του προβλήματος <<της μοναξιάς του σύγχρονου κόσμου>>.

Επιλογικά θα έλεγα πως μέσα στη σιωπή της μοναξιάς ο άνθρωπος βρίσκει μερικές φορές ανακούφιση, παρηγοριά, γαλήνη... Όμως για έναν έφηβο, και η συνεχής αυτή κατάσταση για έναν ενήλικα, η μοναξιά ισοδυναμεί με κατάθλιψη,λύπη και απογοήτευση. Το ευτυχές είναι πως υπάρχει ακόμα κάτι αληθινό,σκοπός είναι να το προφυλάξουμε και να το κρατήσουμε. Με την υπόδειξη του "πραγματικού" θα βοηθήσουμε τους συναθρώπους μας να δουν διαφορετικά τη ζωή και να ξεφύγουν από τη μοναξιά διώχνοντας φόβους, δείχνοντας το πραγματικικό τους πρόσωπο και αγάπη.Τουλάχιστον με αυτόν τον τρόπο ξέρω ότι θα νιώσουν γεμάτοι μέσα τους...!